
آسم چگونه تشخیص داده می شود؟ به جای یک تست قطعی با پاسخ بله/خیر، طیف وسیعی از تست ها برای تعیین اینکه آیا علائم ناشی از آسم است یا خیر، استفاده می شود.
سویتلانا هالکو/گتی ایماژ
آسم یک بیماری التهابی است که راه های هوایی شما را تحت تاثیر قرار می دهد. آسم می تواند باعث تورم گلو و نای شما شود و نفس کشیدن را سخت کند. بدون تشخیص یا درمان، آسم می تواند زندگی شما را مختل کند یا حتی زندگی شما را تهدید کند. اما تست های موثر زیادی وجود دارد که می تواند به شما در تشخیص آسم و درمان مناسب برای علائم کمک کند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد آزمایشهایی که برای تشخیص آسم استفاده میشوند و میزان دقت تستهای تشخیصی مختلف، بیشتر بخوانید.
چه آزمایشاتی برای تشخیص آسم انجام می شود؟
همیشه یک آزمایش ساده وجود ندارد که بتواند آسم را با اطمینان تشخیص دهد. ممکن است چندین آزمایش مختلف همراه با روشهای دیگر برای شناسایی الگوهای علائم، محرکهای آسم و ژنتیک مورد استفاده قرار گیرد که میتواند به تأیید تشخیص آسم کمک کند.
در اینجا برخی از موثرترین آزمایش هایی که می توان برای تشخیص آسم انجام داد آورده شده است:
- آزمایشهای تنفسی: این آزمایشها بر عملکرد ریوی شما تمرکز میکنند – اساساً، چه مقدار هوایی میتوانید از ریههای خود تنفس و خارج کنید. متداول ترین آزمایش تنفسی اسپیرومتری نام دارد که جریان هوا و سرعت تنفس شما را با استفاده از دستگاهی که به آن دمیده می شود اندازه گیری می کند.
- تست چالش: این آزمایش با استنشاق ماده ای که باعث حمله آسم می شود، مانند متاکولین انجام می شود. اگر پس از تنفس متاکولین علائمی دارید، احتمالاً آسم دارید.
- تست ورزش: این تست برای بررسی اینکه آیا علائم آسم شما هنگام ورزش یا فعالیت بدنی شدید ایجاد می شود انجام می شود. برای کمک به تایید تشخیص آسم، پس از ورزش، آزمایش اسپیرومتری برای اندازه گیری جریان هوا انجام خواهید داد.
- تست تنفس اکسید نیتریک (FeNo): این آزمایش میزان اکسید نیتریک را در هنگام بازدم اندازه گیری می کند. سطوح بالای اکسید نیتریک در نفس شما می تواند نشان دهنده التهاب مرتبط با آسم باشد.
- تست های تصویربرداری: تصاویر دقیق از راه های هوایی و شکم شما با استفاده از اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) می تواند به رد سایر علل علائم راه هوایی که گاهی ممکن است ناشی از مشکلات گوارشی مانند بیماری رفلاکس معده به مری (GERD) باشد، کمک کند.
- آزمایش خون: نمونه خون با سطوح بالای ائوزینوفیل (نوعی گلبول سفید) و ایمونوگلوبولین E (IgE، نوعی آنتی بادی) می تواند نشان دهنده ابتلا به آسم باشد.
- آزمایشهای بلغم: آزمایشهای بلغم شما (که خلط نیز نامیده میشود) میتواند سطوح بالای ائوزینوفیلها را بررسی کند و به تأیید تشخیص آسم کمک کند. وجود غلظت ائوزینوفیل های بالاتر از 3% در خلط می تواند نشان دهنده آسم باشد.
روش های دیگری که ممکن است برای تایید تشخیص آسم استفاده شود منبع مورد اعتماد عبارتند از:
- سابقه پزشکی: داشتن دوره های قبلی دشواری تنفس یا داشتن اعضای نزدیک خانواده مبتلا به آسم معمولاً به این معنی است که احتمال ابتلا به آسم بیشتر است.
- معاینه فیزیکی: یک متخصص پزشکی می تواند از گوشی پزشکی برای گوش دادن به ریه ها و مجاری تنفسی هنگام تنفس استفاده کند. یک پزشک یا متخصص آلرژی همچنین میتواند از تست آلرژی، مانند آزمایش پوست، استفاده کند تا متوجه شود آیا شما حساسیتها و محرکهای خاصی دارید که منجر به علائم آسم شما میشود یا خیر.
- دارو: از آنجایی که کودکان همیشه نمی توانند تست های تنفسی را به طور موثر انجام دهند، پزشک ممکن است داروهای آسم را تجویز کند تا دریابد که آیا آنها به کاهش علائم کودک شما کمک می کنند یا خیر. اگر داروها به کاهش علائم آسم کمک کنند، احتمالاً فرزند شما آسم دارد.
- گشادکننده برونش: این داروها به باز شدن راه های هوایی در هنگام حمله آسم کمک می کنند. اگر یک داروی گشادکننده برونش، مانند یک استنشاق نجات آلبوترول، به تسکین سریع علائم شدید کمک کند، احتمالاً آسم دارید و نه دلیل دیگری برای علائم آسم.
تست های آسم چقدر دقیق هستند؟
آسم چگونه تشخیص داده می شود؟ اکثر تست های آسم به اندازه کافی دقیق نیستند که به تنهایی مورد استفاده قرار گیرند. به همین دلیل است که بسیاری از متخصصان پزشکی چندین آزمایش یا روش را برای تأیید تشخیص توصیه می کنند. اسپیرومتری متداولترین آزمایشی است که استفاده میشود، اما به دلیل عدم تشخیص منبع مطمئن آسم در صورت استفاده به تنهایی مورد انتقاد قرار گرفته است. مطالعهای در سال 2017 نشان میدهد که ترکیبی از تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و تست چالش میزان موفقیت نسبتا بالایی در تشخیص آسم و همچنین شناسایی شرایط مشابه مانند رینیت مزمن داشته است. (منبع)
برای مقالات مرتبط به این صفحه سری بزنید